به ادامه مطلب بريد... حتما بخونيد

مديونيت اگه نظر يادتون بره!

ميخواهم برگردم به روزهاي كودكي...

آن زمانها كه پدر تنها قهرمان بود ؛

عشق ، تنها در آغوش مادر خلاصه ميشد ؛

بالاترين نقطه زمين شانه هاي پدر بود ؛

بدترين دشمنانم، خواهر و برادر خودم بودند ؛

تنها دردم، زانوهاي زخمي ام بودند ؛

تنها چيزي كه ميشكست، اسباب بازي هايم بود ؛

و معناي خدافظ : تا فردا

معلم براي سفيد بودن برگ نقاشي ام تنبيهم كردو همه به من خنديدند...

معلم خودش هم نفهميد من خدايي را كشيده بودم كه خودش ميگفت :

ديدني نيست...

موشی در خانه تله موش دید ، به مرغ و گاو گوسفند خبر داد ...

باران بهانه بود تا تو زيرچتر من بيايي و تا انتهاي كوچه بامن باشي ...

اي كاش نه باران بند مي امد و نه كوچه انتهايي داشت ...